Teško je u istoriji južnoslovenske države (1918-1991) izdvojiti ličnost koja je tako radikalno menjala svoja politička opredeljenja kao što je to činio Sekula Drljević. Ova rečenica profesora Veljka Đurića Mišine predstavlja suštinu priče o crnogorskom ustaši i konvertitu u knjizi „Sekula Drljević: Veliki Srbin, uvrijeđeni otpadnik, crveni Hrvat“ koju je objavio Institut za srpsku kulturu iz Nikšića. Promocija knjige održana je u Nikšiću, a osim autora, govorili su i potpredsednik Vlade Crne Gore Budimir Aleksić, predsednik Opštine Nikšić Marko Kovačević i istoričar Ilija Bajović.
Budimir Aleksić je ocenio Đurićevo delo kao naučnoistraživački poduhvat prvoga reda, ističući da je sve što je u njemu napisano utemeljeno na istorijskim činjenicama, arhivskoj građi, izvorima i literaturi. On je naglasio da je ovo prvo naučno delo o ličnosti čija politika i ideologija predstavljaju magistralni pravac crnogorskog separatizma koji se razvijao posle Drugog svetskog rata.
Drljević je bio ustaški ideolog, ratni zločinac i osnivač crnogorskog separatističkog pokreta, a tokom Drugog svetskog rata bio je jedan od najbližih saradnika Ante Pavelića. Njegova politika je bila usmerena ka etnogenezom Crnogoraca, smatrajući ih potomcima Ilira i crvenih Hrvata. Drljević je tokom rata u NDH bio aktivan u pokušajima da uspostavi nezavisnu Crnu Goru, a na petrovdanskom saboru 1941. godine zahvalio se italijanskoj fašističkoj politici koja je omogućila stvaranje „slobodne, suverene i nezavisne Crne Gore“.
Jedan od najvećih problema koje Crna Gora ima jeste što je Drljevićeva ideologija ugrađena u njene temelje, istakao je predsednik Opštine Nikšić, Marko Kovačević. On je naglasio da je Drljević autor dela teksta himne današnje Crne Gore, što ostavlja otvorenim pitanje o antifašističkom identitetu države. Kovačević je ukazao na nedoslednost u pristupu antifašista prema Drljeviću, ukazujući na to da se ne problematizuje njegov uticaj na savremenu Crnu Goru, dok se istovremeno ignorišu drugi aspekti njene istorije.
U knjizi se prepoznaje Drljević kao osoba koja je neprestano pokušavala da uspostavi novu Crnu Goru čiji će on biti utemeljivač, ali to mu nikada nije uspevalo. Kovačević je naglasio da su Milo Đukanović i DPS uspeli da Drljevićeve ideje ugrade u temelje svojih političkih platformi. On je postavio pitanje kako Crna Gora može da se naziva antifašističkom državom ako u njenoj himni ostaju stihovi koje je napisao Drljević.
Istoričar Ilija Bajović je istakao da je knjiga značajna studija o Drljeviću, koji je sa Štedimlijom bio ključna ličnost dukljanske ideologije prve polovine 20. veka. Drljević je bio cenjen kod ustaških ministara i činovnika, a njegov put se kretao od nacionalnog Srbina i ujedinitelja do ubeđenog ustaše, što je dovelo do agresivne antisrpske politike u Crnoj Gori.
U knjizi se takođe razmatra odnos između Drljevića i vojvode Pavla Đurišića, koji još nije u potpunosti razjašnjen. Đurićić je, prema nekim izvorima, ubijen u Jasenovcu, dok je Drljević pronađen u bolnici u Austriji, gde je takođe izgubio život. Drljevićeva ostavština se ogleda u njegovim govorima i idejama koje se i danas osećaju u Crnoj Gori. Profesor Đurić upozorava da seme koje je Drljević posejao nastavlja da raste, ostavljajući otvorena pitanja o identitetu i budućnosti Crne Gore.
Ova knjiga predstavlja značajan doprinos razumevanju složenih i često kontroverznih aspekata crnogorske istorije i politike, ukazujući na to kako pojedinci i njihove ideologije mogu oblikovati sudbine naroda i država kroz vekove.
