U jugoistočnoj Aziji otkrivene su najstarije mumije na svetu, starije čak 7.000 godina od egipatskih. Ova otkrića, objavljena u najnovijoj studiji u Zborniku radova australijske Nacionalne akademije nauka, uključuju leševe koji su sušeni dimom i pronađeni su u zgrčenim položajima. Među njima se nalazi i skelet muškarca star više od 9.000 godina, što dodatno osvetljava dosadašnja saznanja o starim običajima sahranjivanja.
Istraživači, uključujući arheologa Sjao-čun Hunga sa Australijskog nacionalnog univerziteta u Kanberi, veruju da su ovi mumificirani ostaci pripadali grupama lovaca-sakupljača koji su naseljavali područja južne Kine i jugoistočne Azije pre oko 12.000 do 4.000 godina. Njihov običaj bio je da mrtve vezuju u zgrčenim položajima, a zatim ih suše na dimu tokom nekoliko meseci. Ova tehnika mumifikacije, iako neobična, može se povezati sa praksama koje su primećene među starosedelačkim društvima u Australiji, kao i u nekim delovima Nove Gvineje, i danas.
Mumifikacija sušenjem dimom može imati svoje korene u drevnim verovanjima koja su se fokusirala na očuvanje tela predaka. Hung sumnja da su se ova verovanja širila kroz južnu Aziju i čak do severoistočne Azije, posebno nakon migracija ljudskih grupa iz Afrike pre oko 60.000 godina. Istraživač je istakao da je fascinantno to što se ova praksa mumifikacije održala više od 12.000 godina među autohtonim grupama.
U poređenju sa ovim praksama, južnoamerički narod Činčoro je razvio tehnike mumifikacije pre oko 7.000 godina, koje su uključivale uklanjanje unutrašnjih organa i mozga pre nego što su tela ostavljena na pustinjskom suncu da se osuše. Egipćani su, s druge strane, koristili smole i druge supstance za balsamovanje mrtvih, a ova praksa se pojavila pre oko 6.330 godina.
Hungova grupa je proučila skelete pojedinaca sahranjenih u čvrsto zgrčenim ili čučanj položajima na 95 lokaliteta, od kojih su mnogi u jugoistočnoj Aziji, a neki na obližnjim ostrvima kao što su Borneo i Java. U nekim slučajevima, na lobanji ili drugim kostima su primećene opekotine, što sugeriše da su tela bila izložena dimu tokom procesa mumifikacije.
Istraživači su primetili nepravilno ugljenisanje kostiju i pažljivo postavljanje uglavnom netaknutih skeleta, što ukazuje na to da su ljudi polako zagrevali tela mrtvaca iznad dimnih vatri. Ovaj proces je isušivao i mumifikovao kožu leševa, čime se sprečavalo njihovo raspadanje.
Laboratorijske tehnike su primenjene na 54 skeleta sa 11 lokaliteta, a rezultati su pokazali dokaze o produženom zagrevanju na niskim temperaturama. Ovo otkriće ne samo da obogaćuje naše razumevanje drevnih običaja sahranjevanja, već i sugeriše da su se složene rituale i verovanja razvijala kroz milenijume u različitim kulturama širom sveta.
Mumifikacija, kao praksa, ukazuje na duboku povezanost sa tradicijom i verovanjima o životu posle smrti. Kroz ovo istraživanje, postaje jasno da su drevni narodi imali složene rituale vezane za smrt i očuvanje svojih predaka, što osvetljava bogatu tapiseriju ljudske istorije i naše razumevanje postojanja. Ova otkrića takođe otvaraju nova pitanja o migracijama i kulturnim razmenama među različitim društvima tokom istorije.
