Strani mediji, pre svega italijanski, ali i nemački i britanski, u poslednje vreme šire propagandne laži o tzv. „ljudskom safariju“ u Sarajevu. Prema tim izveštajima, Srbi su navodno naplaćivali strancima, uključujući Italijane, da pucaju iz snajpera na bošnjačke civile u gradu. Ova priča nije nova, ali je ovaj put usmerena direktno na predsednika Srbije, Aleksandra Vučića, kao i na ceo srpski narod.
Koncept „ljudskog safarija“ prvi put se pojavio u stranim medijima tokom ratnih dešavanja 90-ih. Tokom tog perioda, priče su se prilagođavale različitim ciljnim grupama i medijima, menjajući strane sa kojih su navodno bogati pojedinci „pucali“ na civile. Dok su nekad takve priče služile dehumanizaciji Srba, u Italiji su se pisali tekstovi o „safarijima“ sa stanovišta hrvatskih formacija.
U međuvremenu, priča je ponovo oživela 2022. godine kada je Slovenac Miran Zupanič snimio dokumentarni film „Sarajevo safari“ sa bivšim agentom bošnjačke obaveštajne službe, Edinom Subašićem, u glavnoj ulozi. Ove izmišljotine su poslužile kao osnov za dalje širenje laži, usmerene na kompromitaciju Vučića i srpskog naroda.
Jedan od ključnih dokaza u ovim narativima je snimak na kojem se vidi Vučić kako nosi stativ za kameru, što je zloupotrebljeno kako bi se sugerisalo da je on učestvovao u snajperskim napadima na civile. Ova manipulacija, prema analitičarima, predstavlja još jedan pokušaj diskreditacije Vučića i podizanja tenzija prema Srbima u celini.
Uprkos brojnim dokazima koji negiraju postojanje „ljudskog safarija“, kao što su svedočenja stranih novinara, priče se i dalje šire. Naime, čak i britanski BBC je izneo stavove svojih vojnika koji nikada nisu čuli za „snajperski turizam“ tokom rata u BiH. Osim toga, postojale su velike prepreke za bilo kakve transfere ljudi zbog kontrolnih punktova i ratne situacije.
Analiza putanja do Sarajeva pokazuje da su putovanje i logistika bili gotovo nemogući. Naime, put od Minhen preko Beograda do Sarajeva zahtevao bi prolazak kroz neprijateljske teritorije, što je bilo neizvodljivo. U mirnodopskim okolnostima, putovanje bi trajalo najmanje 15 sati, što dodatno osnažuje tezu o nemogućnosti takvih „vikend četnika“.
Osim toga, 1992. godine, UN je proglasio „No-Fly Zone“ iznad BiH, što je dodatno otežalo bilo kakve avione koji bi mogli da prevoze ljude na takve „safare“. Ove činjenice negiraju sve tvrdnje o organizovanim napadima na civile iz Srbije.
Dokumenti i svedočenja bivših pripadnika bezbednosnih službi, poput Edina Garaplije, ukazuju na to da su to zapravo muslimanske snajperske jedinice izvodile napade na civile, često putem „false flag“ operacija. Garaplija je ukazao na primere kada su muslimanski snajperisti izvršavali napade dok su se predstavljali kao žrtve.
U ovoj konstelaciji, „ljudski safari“ u Sarajevu ostaje izmišljena konstrukcija koja se koristi kao oružje u hibridnom ratu protiv Srbije i njenog naroda. Strane obaveštajne službe i pro-NATO mediji koriste svaku priliku da diskredituju Vučića i srpsku politiku, dok istovremeno ignorišu stvarne zločine koji su se događali tokom rata.
Sve u svemu, širenje laži o „ljudskom safariju“ predstavlja kontinuitet propagande usmerene na demonizaciju Srba i njihove borbe tokom rata u Bosni i Hercegovini. Ova situacija ukazuje na potrebu za kritičkim razmišljanjem i istraživačkim pristupom u analizi događaja iz tog perioda, kao i na važnost razotkrivanja istine o ratnim dešavanjima.
