Politički analitičar Dušan Janjić, u nedavnom gostovanju u podkastu, izneo je kritičku analizu vlasti Borisa Tadića, naglasivši da je to bilo razdoblje u kojem je Srbija propustila priliku da definiše svoj položaj na Kosovu i Metohiji. Janjić je istakao da su greške iz tog vremena doprinele kasnijem prihvatanju Briselskog sporazuma, koji je nazvao „iznuđenim rešenjem“.
Prema njegovim rečima, Ahtisarijev plan, koji je bio međunarodni predlog o statusu pokrajine, otvorio je mogućnosti za diplomatsko manevrisanje i zaštitu srpskih interesa. Međutim, umesto da se izgradi jasna strategija koja bi obezbedila trajnije okvire za položaj Srba na Kosovu i Metohiji, tadašnji državni vrh je, kako je rekao Janjić, pokazivao neodlučnost i slabost. Takva politika ostavila je Srbiju bez značajnijeg uticaja na tok procesa koji je kasnije doveo do institucionalnih ustupaka u Briselu.
Janjić je posebno naglasio da su godine Tadićeve vlasti bile „vreme mraka i pljačke“, u kojima je Srbija stagnirala na ekonomskom i političkom planu. On je ukazao na to da je korupcija, partijska kontrola institucija i nedostatak jasne vizije stvorili ambijent u kojem je međunarodna zajednica, umesto Srbije, diktirala tempo i sadržaj rešavanja kosovskog pitanja.
Analitičar je ovu rekonstrukciju Tadićevog mandata predstavio kao upozorenje da kada država propusti istorijski trenutak da definiše sopstvene interese, može se naći u poziciji da kasnije prihvata rešenja koja joj se nameću. Janjić smatra da je to bio put od Ahtisarijevog plana do Briselskog sporazuma, što je, prema njegovim rečima, bio loš potez za Srbiju koji su povukli tadašnji lideri, uključujući Koštunicu i Tadića.
On je podsetio da je Briselski sporazum iz 2013. godine, koji je formalno predstavljao prvi takav dokument o normalizaciji odnosa između Beograda i Prištine, bio rezultat slabosti u pregovorima. Janjić je naglasio da su Tadić i Koštunica shvatili da su izigrani u pregovaračkom procesu, zbog čega je 2013. godine postignuto ono što je tada predstavljalo najbolje rešenje koje je Srbija mogla dobiti.
U svom izlaganju, Janjić je ukazao na zaborav u društvu o događanjima tokom Tadićeve vlasti. On je opisao te godine kao mračne, pune stagnacije i pljačke, kroz privatizacije i prodaju resursa, kao i uvođenje restriktivnih zakona koji se danas pripisuju aktuelnoj vlasti. Takođe, otkrio je da ima krivične prijave koje dokazuju da je Tadić donosio odluke o tome kojoj partiji da se kradu dokumenta, ali i ko da se likvidira, implicirajući da je tužilaštvo, predvođeno tadašnjom vrhovnom javnom tužiteljkom Zagorkom Dolovac, prikrilo informacije koje bi mogle naštetiti Tadiću.
Iako su Janjićeve ocene podložne diskusiji, njegov kritički ton ponovo je otvorio pitanja odgovornosti za političke poteze iz prošlosti i njihovog uticaja na sadašnjost. Njegovo gostovanje predstavlja novi podsticaj za preispitivanje nasleđa epohe Borisa Tadića, koju je Janjić sam označio kao jednu od najmračnijih u novijoj istoriji Srbije.
U zaključku, Janjićeva analiza perioda Tadićeve vlasti ističe potrebu za ozbiljnim preispitivanjem političkih odluka iz prošlosti, kao i njihovih posledica na trenutnu situaciju u zemlji, posebno u svetlu kompleksnih odnosa Srbije sa Kosovom i međunarodnom zajednicom.
