Skoro dve trećine rasa pasa sadrži značajnu količinu vučjeg DNK, što sugeriše da su se domaći psi i vukovi ukrštali tokom proteklih milenijuma, pokazuje novo istraživanje objavljeno u Zborniku radova američke Nacionalne akademije nauka. Istraživač u američkom Muzeju prirodne istorije, Odri Lin, koja je vodeći autor studije, naglasila je da su hibridizacije između pasa i vukova retke, ali moguće.
Pre ovog istraživanja, postojalo je široko prihvaćeno uverenje da psi ne mogu imati značajnu količinu vučjeg DNK kako bi se smatrali psima. Analizirajući hiljade genoma vukova i pasa dostupnih u javnim bazama podataka, istraživači su otkrili da 64% modernih rasa pasa ima vukove među svojim precima, uključujući čak i male čivave.
Dve rase pasa koje imaju najviše vučjeg DNK su čehoslovački vučjak i sarloški vučji pas. Kada su u pitanju popularne rase pasa koje nisu rezultat namernog ukrštanja, veliki anglo-francuski trobojac se ističe sa oko 5% vučjeg DNK. Iako psi sa vučjim DNK često imaju tendenciju da budu veći, to nije pravilo koje važi za sve rase. Na primer, bernardinac ne pokazuje prisustvo ovog DNK.
Logan Kistler, kustos u Smitsonovskom muzeju prirodne istorije i koautor studije, sugeriše da je vučji DNK ušao u pse preko uličnih pasa, koji žive u blizini ljudi, ali nemaju vlasnike. Postoji mogućnost da su se ti ulični psi razmnožavali sa vukovima koji su se odvojili od čopora zbog uništavanja njihovih staništa izazvanih ljudskim delovanjem.
„Vukovi su evoluirali da bi se prilagodili specifičnim staništima i uslovima, dok su ljudi doneli pse u svaku naseljenu oblast na planeti“, rekao je Kistler. Psi su se morali prilagoditi novim mestima, a vučji geni su im davali prednost u određenim kontekstima.
Istraživači su takođe uporedili osobine pasa sa vučjim DNK i otkrili da oni sa malo ili nimalo vučjeg DNK imaju veću šansu da budu druželjubivi, odani i laki za dresuru. Ovo istraživanje takođe može pružiti nova saznanja o tome kako su se psi razvijali tokom vremena i kako je njihov odnos sa ljudima oblikovao njihove karakteristike.
U poslednjim decenijama, postoji sve veći interes za proučavanje genetske povezanosti između pasa i vukova, a ova studija predstavlja značajan korak napred u razumevanju ovog složenog odnosa. Razumevanje kako su psi evoluirali i prilagodili se ljudskom okruženju može pomoći u daljem istraživanju i očuvanju različitih rasa pasa.
Osim što otkriva genetsku povezanost, ova studija može imati praktične implikacije za uzgajivače pasa. Razumevanje vučjeg DNK može pomoći u uzgoju pasa koji su bolje prilagođeni životu u ljudskim domovima, kao i u razvoju pasa sa željenim osobinama.
S obzirom na to da su psi danas najpopularniji domaći ljubimci širom sveta, važno je nastaviti sa istraživanjem njihove evolucije i genetske strukture. Ova saznanja ne samo da doprinose naučnom razumevanju, već i poboljšavaju naše odnose sa ovim vernim drugovima.
U zaključku, istraživanje pokazuje da su psi i vukovi deo istog genetskog stabla i da je njihova povezanost dublja nego što se ranije smatralo. Genetske studije kao što je ova mogu otvoriti nova vrata u razumevanju evolucije, ponašanja i karakteristika pasa, pružajući nam tako dragocene uvide u svet ovih fascinantnih životinja.
