Ćilibar, koji se nalazi na morskom dnu, mogao bi sadržati tragove drevnog cunamija starog 115 miliona godina. Ova otkrića su rezultat istraživanja objavljenog u časopisu „Scientific Reports“ i ukazuju na to da su formacije u smoli drveća stvorene usled masivnih talasa koji su usisali šume u more. Istraživači su analizirali slojeve zlatnog ćilibara pronađenog u kamenolomima u severnom Japanu, gde su otkrili da su ovi sedimenti nekada bili na dubokom morskom dnu.
Formacije u zlatnoj smoli, prema rečima učesnika studije, sugerišu prisustvo drevnih cunamija. Talasasti obrasci u ćilibaru starom 115 miliona godina ukazuju na to da je severni Japan bio pogođen cunamijem koji je poplavio područje. Geolog Aja Kubota iz Nacionalnog instituta za naprednu industrijsku nauku i tehnologiju u Cukubi, Japan, ističe da je ovo nalazište, koje se nekada nalazilo na dnu Tihog okeana, donelo neočekivano otkriće u obliku neobičnog ćilibara.
Slojevi ćilibara s narandžastom nijansom nalaze se ispresecani s tamnijim slojevima peščara, a analize vizuelnim i ultraljubičastim svetlom otkrile su da se ćilibar na čudan način isprepliće s peščarom. Geolog Keri Garison-Lejni objašnjava da fosilizovana smola formira oblike poznate kao „strukture plamena“, koje se javljaju kada se materijal različitih gustina taloži. Ovo otkriće ukazuje na to da je ćilibar bio mekan kada je taložen na morskom dnu, što je omogućilo njegovu interakciju s peščarom.
Istraživači su se zapitali kako je smola drveća, koja se formira na kopnu i stvrdnjava u roku od nedelju dana kada je izložena vazduhu, mogla brzo da se transportuje u more. Tim je pretpostavio da je nešto moralo brzo preneti svežu smolu na morsko dno, gde je ostala dovoljno mekana da formira strukture plamena pre nego što se fosilizovala. Pored toga, otkriveni su i fosilizovani biljni ostaci i drvo dužine preko jednog metra, što sugeriše da su se desili višestruki drevni cunamiji, svaki od kojih je taložio sloj bogate smole na morskom dnu.
Istraživači su isključili mogućnost manjih događaja poput poplave, jer analizirani sedimenti nisu pokazivali karakterističan potpis poplave većih čestica na vrhu manjih čestica. Garison-Lejni ističe da je korišćenje ćilibara kao indikatora drevnih cunamija novo, ali je potrebno više dokaza pre nego što se ovaj slučaj zatvori. Takođe, cunami bi uticao na široko područje, pa je važno ispitati veći deo ovih naslaga ćilibara.
Naučnici su skeptični prema ideji da bi smola drveta ostala mekana kada bi bila izložena hladnim vodama dubokog okeana. Cunamiji su poznati po svojoj razornosti, a fizička šteta koju nanose često erodira, ostavljajući malo tragova o svom prolasku. Kao rezultat toga, postoje oskudni zapisi o cunamijima koji sežu dalje od trenutne geološke epohe, koja je počela pre otprilike 12.000 godina.
U tom kontekstu, ćilibar postaje značajan. Smola drveća je poznata po svojoj izdržljivosti, a mnogo se može naučiti iz drevnih uzoraka ove materije i stvorenja koja su imala nesreću da budu zarobljena u njoj. Ova otkrića otvaraju nove perspektive u proučavanju drevnih prirodnih katastrofa i njihovih efekata na ekosisteme. U budućnosti, dodatna istraživanja i analiza ovih slojeva mogli bi doprineti boljem razumevanju istorije cunamija i njihovih uticaja na život na Zemlji.
